tag:blogger.com,1999:blog-84533514884528221892024-02-25T20:00:30.837+02:00XAOSη ζωή ειναι ενα χαος ταξη δεν υπαρχει μονο αταξια και ανυπαρξιαDaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.comBlogger323125tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-83493559139992383802024-02-25T20:00:00.001+02:002024-02-25T20:00:00.174+02:00Επιτύμβιο - Κική Δημουλά <p> «Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως </p><p>ένα τοις εκατό αποτελείται</p><p>από αιωνιότητα</p><p>κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο</p><p>να ’ναι το τελευταίο».</p><p>Αλλά και τελευταίο</p><p>ακόμα πιο φιλί θα λέγεται όσο καιρό τουλάχιστον</p><p>θα το τραβολογάνε</p><p>η μνήμη από τη μια μεριά</p><p>η λήθη από την άλλη</p><p>η καθεμιά δικό της θεωρώντας το</p><p>ώσπου ο δίκαιος Σολομών</p><p>για να φανεί ποιανής δικό της είναι</p><p>στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει</p><p>μισό να πάρει η μια μισό η άλλη</p><p>κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά</p><p>-ποτέ δεν είναι η ίδια-</p><p>ουρλιάξει μη.</p><p>Κάθε φιλί</p><p>αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο</p><p>να ’ναι το τελευταίο.</p><p><br /></p><p>Διαρκές είναι μόνο</p><p>εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.</p><p>Σοφές, ειρηνικά το νέμονται</p><p>η αναμονή και η παραίτηση</p><p>άνθη αντίπαλα οι δυο τους</p><p>σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο</p><p>κενοτάφιο στολίζουν.»</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-61128178831379366472024-02-11T11:30:00.001+02:002024-02-11T11:30:00.129+02:00Έτη φωτός Τίτος Πατρίκιος <p> Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες</p><p>μ’έτη φωτός, δε μου λένε τίποτα.</p><p>Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά</p><p>και δεν μπορούσα</p><p>να σ’αγγίξω</p><p>σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-43827351733987263842023-12-20T17:00:00.001+02:002023-12-20T17:00:00.134+02:00Γράμμα - Κική Δημουλά <p> Ὁ ταχυδρόμος,</p><p>σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου</p><p>μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο</p><p>μὲ τὴ σιωπή σου.</p><p>Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.</p><p>Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.</p><p>Ὅμως ὁ ταχυδρόμος</p><p>τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,</p><p>κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,</p><p>διαβάζοντας τὰ χέρια μου</p><p>ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.</p><p>Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου</p><p>καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου</p><p>τ᾿ ἄγραφά σου.</p><p>Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω</p><p>στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.</p><p>Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,</p><p>στὸ στῆθος σκαμμένο</p><p>τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.</p><p>Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-</p><p>τὴ σιωπή σου.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-62787884727591449892023-12-17T11:31:00.000+02:002023-12-17T11:31:01.800+02:00Γη των απουσιών - Κική Δημουλά <p> Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.</p><p><br /></p><p>Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω</p><p>στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν</p><p>ἔτσι σὲ βρίσκει:</p><p>πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.</p><p><br /></p><p>Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει</p><p>κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ</p><p>τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες</p><p>σπάνια συμπίπτουν.</p><p>Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,</p><p>ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει.</p><p><br /></p><p>Χορεύουν φύκια</p><p>κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.</p><p>Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ</p><p>τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.</p><p><br /></p><p>Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους</p><p>οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω</p><p>μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις</p><p>γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.</p><p>Ξαπλώνουν δίπλα σου.</p><p>Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα</p><p>κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.</p><p>Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους</p><p>γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;</p><p><br /></p><p>Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.</p><p>Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει</p><p>ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ</p><p>καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει</p><p>κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.</p><p>Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,</p><p>ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει</p><p>στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.</p><p>Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.</p><p>Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο</p><p>στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς</p><p>νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις</p><p>νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.</p><p><br /></p><p>Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,</p><p>ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,</p><p>φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,</p><p>ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.</p><p>Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.</p><p><br /></p><p>Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν</p><p>Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων</p><p>καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.</p><p>Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,</p><p>μιὰ ἄλλη ἅπλα,</p><p>ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.</p><p><br /></p><p>Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,</p><p>κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,</p><p>βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.</p><p>Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη</p><p>ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.</p><p>Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,</p><p>ψιθυριστή,</p><p>ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη</p><p>ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα</p><p>κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.</p><p><br /></p><p>Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς</p><p>οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.</p><p><br /></p><p>Αὐτὸ τὸ δισκίο,</p><p>τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,</p><p>ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,</p><p>ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.</p><p>Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι</p><p>τὸ ψυχοτρόπο. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-38918701178417308252023-12-11T17:22:00.003+02:002023-12-11T17:22:34.894+02:00Διάφανες αυλαίες - Ανδρέας Εμπειρίκος <p>Είναι τα βλέφαρά μου</p><p>διάφανες αυλαίες.</p><p>Όταν τα ανοίγω βλέπω</p><p>μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.</p><p>Όταν τα κλείνω βλέπω</p><p>μπρος μου ό,τι ποθώ.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-37800111007478396342023-12-01T17:00:00.001+02:002023-12-01T17:00:00.155+02:00Γιώργος Σεφέρης <p> Δὲν ἔχει ἀσφοδίλια, μενεξέδες, μήτε ὑάκινθους-</p><p>πῶς νὰ μιλήσεις μὲ τοὺς πεθαμένους.</p><p>Οἱ πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τὴ γλώσσα τῶν λουλουδιῶν-</p><p>γι᾿ αὐτὸ σωπαίνουν</p><p>ταξιδεύουν καὶ σωπαίνουν, ὑπομένουν καὶ σωπαίνουν</p><p>παρὰ δήμων ὀνείρων, παρὰ δήμων ὀνείρων.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-91767378077944238082023-11-24T17:11:00.005+02:002023-11-24T17:11:55.646+02:00Τὸ Σῶμα - Γιώργος Σεφέρης <p> Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει</p><p>καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς</p><p>ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι</p><p>γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-67237337111120303132023-11-15T10:58:00.000+02:002023-11-15T10:58:02.779+02:00Μικροί Γαλαξίες Νικηφόρος Βρεττάκος <p> Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.</p><p>Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας</p><p>ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.</p><p>Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν</p><p>σὰν πέτρες ποὺ</p><p>βλέπονται.</p><p>Ὅμως, ἐσύ,</p><p>δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες</p><p>μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,</p><p>ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,</p><p>κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας</p><p>μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.</p><p>Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη</p><p>λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε</p><p>ἀκίνητοι</p><p>κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους –</p><p>Ἤσουν νερό,</p><p>κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.</p><p>Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες</p><p>οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα</p><p>ἕνα</p><p>δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,</p><p>στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.</p><p>Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:</p><p>δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον</p><p>κατοικοῦμε τὴ γῆ. </p><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-15828661097108984182023-10-29T07:00:00.001+02:002023-10-29T07:00:00.144+02:00Φυγή - Γιώργος Σεφέρης <p> Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας</p><p>ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε</p><p>ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ</p><p>ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο</p><p>μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι</p><p>ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε</p><p>νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.</p><p><br /></p><p>Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε</p><p>σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν</p><p>νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε</p><p>μὲ τόσο πάθος.</p><p><br /></p><p>Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε</p><p>μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες</p><p>κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα</p><p>ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου</p><p>κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη</p><p>μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε</p><p>μέσα στὴ φυγή.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-54265914422953700282023-10-20T15:47:00.001+03:002023-10-20T15:47:00.142+03:00Σαν τον πυράκανθο - Τόλης Νικηφόρου <p> Αν μ'αγαπούσες</p><p>θα χάραζε μεσάνυχτα θα γύριζαν τα χελιδόνια </p><p>και θ' άνθιζαν τα δέντρα μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα </p><p>θα ζούσαμε για πάντα στα εφηβικά μας χρόνια. </p><p><br /></p><p>Αν μ'αγαπούσες</p><p>θα πίστευα στα θαύματα </p><p>θα σού 'γραφα εκατό ποιήματα το μαγικό υμνώντας ποίημα </p><p>που είσαι εσύ στο κάθε τι </p><p>αν μ' αγαπούσες θα 'σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού.</p><p><br /></p><p>Σαν τον πυράκανθο να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο ν' απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο. </p><p>Σαν τον πυράκανθο ν' ανθίζεις με το ελάχιστο </p><p>λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις </p><p>και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς.</p><p>Δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-92082791900260009232023-10-17T21:29:00.005+03:002023-10-17T21:29:51.515+03:00Πέντε μικρά θέματα - Μανόλης Αναγνωστάκης <p> I</p><p>Μες στην κλειστή μοναξιά μου</p><p>Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια</p><p>Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.</p><p>Εμείς αγαπήσαμε.</p><p> Εμείς</p><p>Προσευχόμαστε πάντοτε. </p><p>Εμείς μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας</p><p>Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.</p><p><br /></p><p>II</p><p>Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα</p><p>Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές</p><p>Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη. </p><p>Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα</p><p>Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες</p><p>Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα</p><p>καράβια με τα τραγικά ονόματα</p><p>Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα</p><p>Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου. </p><p>Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει. </p><p>Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.</p><p><br /></p><p>III</p><p>Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα</p><p>Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ</p><p>Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή. </p><p>Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά</p><p>Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου</p><p>Κι εγώ ξεχασμένος </p><p>κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας</p><p>Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.</p><p>(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς</p><p>Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε</p><p>Κανένας με γνώριζε).</p><p><br /></p><p>IV</p><p>Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά</p><p>Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη</p><p>Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω</p><p>μπροστά μου</p><p>Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου</p><p>Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου</p><p>Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα</p><p>Λεπίδι του πόθου μου</p><p>αδυσώπητο</p><p>Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.</p><p><br /></p><p>V</p><p>Χαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη</p><p>Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια</p><p>χιμαιρικά</p><p>Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω</p><p>Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη</p><p>Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης</p><p>Άσε να φτύσω</p><p>το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης</p><p>Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου</p><p>(Ανελέητο κύμα της νιότης μου).</p><p>Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-27716588145001332672023-09-20T09:46:00.001+03:002023-09-20T09:46:17.095+03:00Επιφάνια - Γιώργος Σεφέρης <p> </p><h3 class="align-center case-allcaps" style="color: #333333; font-family: "Ubuntu Condensed", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 24px; font-weight: 400; line-height: 40px; margin: 20px 0px; text-align: center; text-rendering: optimizelegibility; z-index: 3;">Επιφάνια, 1937</h3><table align="center" style="border-collapse: collapse; border-spacing: 0px; color: #333333; font-family: Calibri, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 16.8px; max-width: 100%; position: relative;"><tbody><tr><td><p style="margin: 0px 0px 20px;"><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου</span><span class="numbering" style="color: #999999; left: 405.405px; margin-left: 30px; position: absolute;">5</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">χρυσά· τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν.</span></p><p style="margin: 0px 0px 20px;"><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Κράτησα τη ζωή μουκράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;"><br /></span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Κράτησα τη ζωή μου· στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">να μένουν εκεί που φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές· ο χιονισμένος</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ’ αγγίζει</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">στάλες βαριές πάνω</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα. </span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">Το χιόνι</span><span class="l" style="display: block; margin-left: 30px; text-indent: -30px;">και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.</span></p></td></tr></tbody></table>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-70115814495625853362023-03-18T09:00:00.001+02:002023-03-18T09:00:00.193+02:00Σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ - Οδυσσέας Ελύτης <p> Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο</p><p>Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι</p><p>Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς</p><p>Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς</p><p>Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ</p><p>ἐφηβαῖο</p><p>Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες</p><p>Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!</p><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-51807287307053929732023-03-17T16:56:00.002+02:002023-03-17T16:56:18.230+02:00Αν - Τάκης Σινόπουλος <p> Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.</p><p>Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε</p><p>ανάμεσα στα ερείπια.</p><p>Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύννεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρέφοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που</p><p>κοίταζαν λίγο πιο πριν.</p><p>Αν το χέρι σου ήταν.</p><p>Αν τα μάτια σου.</p><p>Αν το χέρι σου.</p><p>Αν η λέξη που πήγες να πεις.</p><p>Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.</p><p>Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-16369110817270766752023-03-12T11:07:00.002+02:002023-03-12T11:10:35.523+02:00Το γράμμα - Γιάννης Βαρβέρης <p> Στην τσέπη του παλτού σου </p><p>παλιό σουσάμι</p><p>φλούδια φιστικιών</p><p>και το τσαλακωμένο γράμμα μου.</p><p>Ξύπνησαν λέξεις</p><p>φράσεις ανακλαδίστηκαν</p><p>έτριξα μήνες εκεί μέσα</p><p>μέρες του κρύου</p><p>νύχτες απ’ την</p><p>κρεμάστρα μέσα στη σιωπή</p><p>μήπως ακούσεις</p><p>άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς</p><p>κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου</p><p>κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.</p><p>Μα τώρα πια που</p><p>μπαίνει το καλοκαιράκι</p><p>κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντός μας</p><p>αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας</p><p>ή αντί να με ξεγράψεις</p><p>στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο</p><p>θα σφίξω θα μαζέψω</p><p>σε σουσάμι ή φλούδι</p><p>κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.</p><p>Κάποτε θα μ’ αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.</p><p><br /></p><p>Γιάννης Βαρβέρης - από τη συλλογή Αναπήρων πολέμου (Κέδρος 1982) </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-6829712193094660082023-01-14T17:31:00.001+02:002023-01-14T17:31:11.741+02:00Μην αργείς - Μενέλαος Λουντέμης <p> <span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 19.8px;">Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.</span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου, θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά, πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο θάνατος. Μην αργείς.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια κι απ’ τους δρόμους που περνάς.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Απ’ τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου και σε καλούν.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια. Σ’ όλα κυλάει ο αέρας σου. Όλα ξέρουν τ’ όνομά σου.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Μην αργείς. Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ’ το να ’ρχεσαι.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς. Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Σαν κελάηδισμα, σαν γέλιο πρωινό.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Να σε περιμένω είναι σαν να ξανάρχομαι στη γη. Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες, είναι γεμάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι. Οι δρόμοι γλιστρούν, χιμούν αρπαχτικοί και κλέβουν.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Μην αργείς. Μην αργείς.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Γιατί, ώσπου να ’ρθεις, θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Θα περπατήσω όλα τ’ αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Γιατί να περιμένω είναι σαν να πεθαίνω.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;">Γι’ αυτό: Μην αργείς.</span></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: "times new roman", serif; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><span style="box-sizing: border-box;"><span style="box-sizing: border-box;"><br /></span></span></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-82194227471376575212023-01-05T06:50:00.001+02:002023-01-05T06:50:00.179+02:00Ο άνθρωπος και τα φαινόμενα - Νικηφόρος Βρεττάκος <p>Το χέρι σου είναι σπαθί</p><p>Πριν κτυπήσω την πόρτα δεν ήξερα </p><p>Αδιάκοπα τώρα, νερό θαλασσί</p><p>αναβλύζει η καρδιά μου. Πόσες μέρες και νύχτες, </p><p>πόσα χρόνια, δεν ήξερα. Θαμουνα φαίνεται </p><p>γιομάτος ραγίσματα. Πολύς ουρανός </p><p>καταστάλαξε μέσα μου. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-19309830098388262452023-01-01T10:00:00.000+02:002023-01-01T10:00:00.163+02:00Αφιέρωση - Μανόλης Αναγνωστάκης <p> Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν</p><p>Για το σπίτι που χτίστηκε</p><p>Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν</p><p>Για τα πλοία που άραξαν</p><p>Για τη μάχη που κερδήθηκε</p><p>Για τον άσωτο που επέστρεψε</p><p><br /></p><p>Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-9224803549871010382022-12-30T11:57:00.001+02:002022-12-30T11:57:00.190+02:00Ο Δρόμος και η Ζωή - Τίτος Πατρίκιος <p> Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε</p><p>ό,τι κι αν σιωπηλά ή φωναχτά αναψηλαφούμε</p><p>κάποιοι άλλοι, μικρά παιδιά ακόμα</p><p>θα ζήσουν τα ίδια χιλιοειπωμένα βάσανα</p><p>τις ίδιες απρόσμενες χαρές, θα προσπαθήσουν</p><p>ν’ ανοίξουν καινούργιους δρόμους, ξεκινώντας όμως</p><p>από έναν που δεν διαφέρει και πολύ απ’ τον δικό μας</p><p>κάποτε αλλάζοντας, κάποτε ταλαιπωρώντας</p><p>κάποτε ομορφαίνοντας τη ζωή</p><p>ζωή με χίλια πρόσωπα, ζωή μοναδική</p><p>ζωή δική μας και των άλλων.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-14854773993973437732022-12-01T18:12:00.001+02:002022-12-01T18:12:00.157+02:00Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα - Νικηφόρος Βρεττάκος <p> Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς</p><p>θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου</p><p>νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.</p><p>Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα</p><p>ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου</p><p>ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ</p><p>στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγὼ</p><p>μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.</p><p>Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς</p><p>θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου</p><p>νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες</p><p>ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,</p><p>στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.</p><p><br /></p><p>Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.</p><p><br /></p><p><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/nikhforos_brettakos_poems.htm#%CE%9F_%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3_%CE%9A%CE%97%CE%A0%CE%9F%CE%A3" target="_blank">πηγή</a> </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-34392893634374820332022-11-24T17:56:00.001+02:002022-11-24T17:56:00.147+02:00Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας - Νικηφόρος Βρεττάκος <p> Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι.</p><p>Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.</p><p>Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω</p><p>δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας</p><p>στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.</p><p>Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.</p><p>Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο:</p><p>λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ</p><p>στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ</p><p>πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως,</p><p>οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,</p><p>οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-43926407033778537252022-11-22T17:56:00.001+02:002022-11-22T17:56:00.171+02:00Μεταρσίωση - Νικηφόρος Βρεττάκος <p> Τὸ πνεῦμα μου, σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα,</p><p>λύνεται ἀπόψε στὸ ἄπειρο χωρὶς νὰ βρίσκει ἀναπαμό.</p><p>Τὶς ζῶνες γύρω του ἔσπασε καὶ ἀνατινάζεται θερμὸ</p><p>τὸ πνεῦμα μου σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα.</p><p><br /></p><p>Σὰν γαλαξίας ἀπέραντος τὸ σύμπαν σέρνω στὸ χορό.</p><p><br /></p><p>Ἥλιο τὸν ἥλιο γκρέμισα, θόλο τὸ θόλο χάλασα,</p><p>κι εἶμαι σὰν μίαν ἀπέραντη, πλατιὰ γαλάζια θάλασσα,</p><p>ποὺ οἱ στενοὶ πάνω μου οὐρανοὶ δὲ μοῦ σκεπάζουν τὸ νερό.</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-82225094624484588552022-11-20T17:52:00.001+02:002022-11-20T17:52:00.159+02:00Γαλήνη - Νικηφόρος Βρεττάκος <p> <span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">Κρεμάστη ἀνάστροφα ἡ σελήνη πάνω στὸ χάος τὸ γαλανὸ</span></p><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">κι ὁ θεὸς προσμένει τὸ θεό του σὰν ἄνθρωπος στὸν οὐρανό.</span>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-41914004616155386022022-11-18T17:48:00.001+02:002022-11-18T17:48:00.154+02:00Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια - Βρεττάκος <p> Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια νὰ σοῦ στείλω λίγο ψωμί,</p><p>μαζεύω μὲ τὸ σπασμένο χέρι μου ὅ,τι ἔμεινε ἀπ᾿ τὸν ἥλιο</p><p>νὰ σοῦ τὸ στείλω νὰ ντυθεῖς. Ἔμαθα πὼς κρυώνεις.</p><p>Τὴν πράσινή σου φορεσιὰ νὰ τὴν φορέσεις τὴν Λαμπρή!</p><p>Θὰ τρέξουν μ᾿ ἄνθη τὰ παιδιά.Θὰ βγοῦν τὰ περιστέρια,</p><p>κ᾿ ἡ μάνα σου μὲ μιὰ ποδιά, πλατιά, γεμάτη ἀγάπη!</p><p><br /></p><p>Πάρε ὅποιο δρόμο, ὅποια κορφή, ρώτα ὅποιο δένδρο θέλεις</p><p>Μ᾿ ἀκοῦς; Οἱ δρόμοι ὅλης τῆς γῆς βγαίνουνε στὴν καρδιά μου!</p><p>Μὴν ξεχαστεῖς κοιτάζοντας τὸ φῶς. Τ᾿ ἀκοῦς;... Νἀρθεῖς!</p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8453351488452822189.post-90539416661553232492022-11-16T17:40:00.005+02:002022-11-16T17:40:37.571+02:00 Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα<span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">στοὺς γαλάζιους διαδρόμους</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε</span><br style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;" /><p><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">μεταξύ τους μὲ μουσική</span> </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0