Αυτόβιογραφια - Νικηφόρος Βρεττάκος

 Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο

τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι

μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα:

τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου.

Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα

τὰ πράγματα, μὲς

στὸν ἄδειο μου χῶρο,

εἶναι τὰ χέρια μου. 

Αλχημεία - Χλόη Κουτσουμπέλη

Πρώτα την ύλη, αρχέγονη.

Φωτιά, νερό, αέρα, χώμα.

Ύστερα κορμί, όχι όμως οποιοδήποτε.

Προσοχή στον πόνο.

Ένα κουταλάκι την ημέρα αρκεί.

Αλάτι ας έχει άφθονο,

αλυκή από χρόνο νεκρό.

Πολύ πικρό, δεν πρέπει νάναι

ούτε όμως και πολύ ζαχαρωμένο

από σιρόπι ψευδαισθήσεων.

Καλύτερα γλυκόπικρο,

σαν επαφή που έμεινε ανέπαφη,

σαν όνειρο που έπαψε να ονειρεύεται,

σαν ένα κορμί που αστραπιαία

συνάντησες σε ξέστρωτο κρεβάτι,

ενώ το μόνο που ήθελες

ήταν το χάδι στα μαλλιά.

Ύστερα το καίμε

σε δυνατή φωτιά,

ενώ συγχρόνως προσποιούμαστε πως ζούμε

(στο μεταξύ η ψυχή είναι ακόμα ζωντανή

και σπαρταράει στο βραστό νερό)

και κάπου σʼ ένα σύμπαν μακρινό

ένα μικρό παιδί

κοιτάζει έξω από το τζάμι τις νιφάδες

που το χωρίζουν απʼ τον κόσμο.

Και τότε ξαφνικά και μαγικά,

η σάρκα μετατρέπεται σε ποίημα.

Γη της επαγγελίας - Χλόη Κουτσουμπέλη

 Δεν με φοβίζει

που τούτο το μολύβι

δεν αφήνει μελάνι

αλλά ίχνη από λιωμένο ουρανό

ούτε με φοβίζει

πως αντί για χαρτί

γράφω πάνω στο κορμί σου,

ζεστή αμοιβάδα από μυρωμένο χαμομήλι,

ολόγυρα, παντού.

Με φοβίζει μόνο

που κάποια μέρα,

θα γράφω πάλι σε χαρτί,

ποιήματα με μελάνι.

 (από το «Η Νύχτα είναι μία φάλαινα», 1990)

Αισιοδοξία - Χλόη Κουτσουμπέλη

 Θα ξαναβρεθούμε κάποτε.

Θα φοράς το πρόσωπό σου

και την γκρίζα καμπαρντίνα,

θα φυσάει ανάλαφρα

όπως σ’ εκείνη μας τη βόλτα

(θα περπατάς στο κάτω πεζοδρόμιο

κι εγώ πάντα στο πάνω

για να μπορώ λιγάκι να σε φτάνω).

ασφόδελοι θα πετούν ανάμεσά μας

τα αρχαία ερείπια

θα γεμίσουν γύρη

μια πάχνη θα σκεπάσει το φιλί μας.

Τα χείλη σου ζεστά.

Ύστερα εσύ δεν – θα τελειώσει αυτό

Κι εγώ δεν – θα φύγει αυτό

δεν θα σου στείλω μήνυμα

ότι δεν θέλω να σε χάσω

(ο αέρας πάντα παρασέρνει τα μηνύματα

γι’ αυτό άδεια φύλλα σέρνονται στους δρόμους)

στην Ανταρκτική λιώνει ένας σβώλος χιόνι

κι αλλού μια ήπειρος βουλιάζει στο κενό.

Στην αρχαία αγορά ένας άντρας, μια γυναίκα

περπατούν χαρούμενοι

ανυποψίαστοι για ό,τι θα συμβεί.

Χλόη Κουτσουμπέλη, Αισιοδοξία 

(από τη συλλογή «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός»)

Φυγή - Γιώργος Σεφέρης

 Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας

ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε

ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ

ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι

ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε

νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε

σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν

νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε

μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε

μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες

κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα

ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου

κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη

μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε

μέσα στὴ φυγή.

Τὸ Σῶμα - Γιώργος Σεφέρης

 Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς

ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι

γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός.

Οι αποδημητικές καλημέρες - Κική Δημουλά

 Ἄρχισε ψύχρα.

Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.

Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.

Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφία ζωῆς.

Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,

πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες

ἦρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα

κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια

ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη

μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.

Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση

κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.

Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.

Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,

ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,

ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;

Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.

Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:

«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».

Ἄρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.