Τέλος - Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,

καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,

τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα

κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,

νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο - Ανδρέας Εμπειρίκος

 Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτή την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους

Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη

Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας

Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας

Της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευση των υπαρχόντων

Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας…

Όταν σε περιμένω

 Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

 

Είμαι φτωχός - Βύρων Λεοντάρης

 Λησμονημένες χαραυγές ζητούν τα βλέφαρά σου

σε ντύνει ο ίσκιος της αγάπης μου χλωμός

δεν έχω χρώμα προσμονής – είμαι φτωχός

δεν έχω βήματα να ’ρθώ στην άκρη της καρδιάς σου

Αγέρηδες από τα πεθαμένα χαμομήλια

χτυπούν την πόρτα που χαράζει ο λογισμός

το σχήμα του αποχωρισμού – είμαι φτωχός

δεν έχω ούτε μια χαρακιά ηδονής πάνω στα χείλια

Πίσω από τις αστέρινες της νύχτας χαραμάδες

κοιτάζω πάντα την αγάπη μοναχός

έχει το μέτωπο αυγινό – κι είμαι φτωχός

δεν έχω ένα παράθυρο να μην κοιτά στη λύπη

Έρχονται τα πουλιά από τη γωνιά της άρνησής σου

κι έτσι σκληρά μού κελαηδούν : που είναι ο λωτός ;

Αχ, δεν μπορώ να σε ξεχάσω – είμαι φτωχός

δε θα ’χω χέρια δίχως την αφή της θύμησής σου

Θα ’μαι τυφλός μέσα στη λύπη δίχως τ’ όραμά σου

χωρίς την πίκρα της φυγής σου πιο ορφανός

έχεις μια θάλασσα πλατιά – κι είμαι φτωχός

δεν έχω μήτε στάχτη να χαράξω τ’ όνομά σου

Δεν θα ’χω σκέψη δίχως την ομίχλη απ’ τ’ όνειρό σου

κι ας μη με ξέρει διόλου ο ύπνος σου ο γλυκός

δεν έχω ελπίδα ζεστασιάς – είμαι φτωχός

της νιότης μου το σύννεφο λιώνει στο πρόσωπό σου

Χωρίς τη μοναξιά μου θα ’μουνα πιο μόνος

χωρίς τη σιωπή μου ακόμα πιο βουβός

γι’ αυτό ποτέ μη ξαναρθείς – είμαι φτωχός

δε φτάνει και για σε ο μικρός κι απέραντός μου πόνος

Ούτε ένα αστέρι μακρινό δε θα ’χω να σου δώσω

ούτε πεφτάστερο μάς δίνει ο ουρανός

δεν έχω κλείσει την καρδιά – μα είμαι φτωχός

πού να ’βρω άλλο φθινόπωρο στα μάτια, να σου δώσω;

 

Ερωτας - Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –

ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.

Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.

Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,

φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,

συσκότιση παραπόνου,

παρηγοριὰ σπασμῶν.

Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,

ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Γυρίζω σε σένα - Λένα Παππά

 “Γυρίζω σέ σένα

γιατί ποτέ δέν ἔφυγε ἡ καρδιά μου ἀπό σένα: 

Γιατί ὅταν ἔλεγα «ἀγαπημένε μου»- φώναζα ἐσένα

γιατί ὅταν ἔλεγα «εὐτυχία»- μιλοῦσα τ᾽ ὄνομά σου.”

• Λένα Παππά •

| Εξομολόγηση (Ουρανοδρόμιο) |

Τα ποιήματα |

Το Δάσος - Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ

κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,

ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,

λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.