Αμνησία - Μιχάλης Γκανάς

 Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.

 

Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.

 

Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

 

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

Γυμνασμα - Άρης Αλεξάνδρου

 Δοκίμαζε, συνέχιζε τα γυμνάσματά σου.

Κοίτα που κʼ η θάλασσα ανακατεύει συνεχώς

ουρανό και φύκια

πασχίζοντας να βρει το σωστό της χρώμα.

Καλοκαίρι - Σοφία Μιμιλιδου

 Το καλοκαίρι, η εξιδανίκευση των πόθων.

Το καλοκαίρι, οι πυρκαγιές των ερώτων,

τ’ αναμμένα κεριά στο μαύρο καμβά του σύμπαντος.

Το καλοκαίρι, τα παραδομένα στον ήλιο σώματα,

ο αλμυρός ιδρώτας,

τα ξυπόλητα όνειρα κρυμμένα πίσω απ’ τα αρχαία ναυάγια.

Το καλοκαίρι, οι διάπλατοι ορίζοντες των φιλοδοξιών,

οι έγχρωμες ελπίδες,

τα μυστικά του χειμώνα ψιθύριζαν άθελά τους τα διψασμένα χείλη.

Το καλοκαίρι, η αριστορόχειρη γραφή ενός ποιήματος στην άμμο –δεν την ξεχώριζες, 

τα κυματέρρυθμα λόγια που άλλαζε πορεία καταπώς ήθελε ο αγέρας 

έτσι ξερός που στέγνωνε εγκαίρως τα δάκρυα πριν κυλήσουν. 

Το καλοκαίρι, τ’ αναποδογυρισμένα ζάρια,

στο λευκό πανί πλήθος μπαλώματα οι υποσχέσεις σου.

Το φετινό καλοκαίρι,

η θάλασσα μας

και τα σύννεφα έπαιρναν ώρες-ώρες σχήματα παράξενα που προέβλεπαν τη μοίρα.

Έχω κρατήσει τόσα χαλίκια από τη θάλασσα, 

τόσα όστρακα σπασμένα

που είσαι εσύ και η απουσία σου

και μαζί η παράλογη επιμονή μου

με άψυχα επιθήματα κι αποκαΐδια 

να σε φτιάχνω

τα καλοκαίρια

που

όλο

λείπεις.

Καλοκαίρι – Σοφία Μιμιλίδου

ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ Εκδόσεις Ιωλκός ~ 2016

Μαζί σου - Άρης Αλεξάνδρου

 Μαζί σου διστάζω να μιλήσω

πιο σιγά κι από ένα δέντρο στο σκοτάδι.

Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή

σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα

τη ζωή μας.

Τα σύννεφα

Τα σύννεφα διαβαίνουν χαμηλά

τόσο που κʼ ένα κάγκελο να ʽτανε σπασμένο

θα μπορούσες να άπλωνες το χέρι και νʼ αγγίξεις

τη διαβατική

θηλύτητά τους.

Όλα όσα ζήσαμε - Κώστας Μόντης

 Όλα όσα ζήσαμε,

όλα όσα αγαπήσαμε,

όλα όσα είπαμε δικά μας,

θα επαναλαμβάνονται στην απουσία μας

μ’ άλλους να τα ζουν,

άλλους να τ΄ αγαπούν,

άλλους να τα λεν δικά τους.

Σπονδή - Κατερίνα Γώγου

 Στo Σημείο

πού όσο πλησιάζω
απομακρύνεται
Στο Σημείο
πού όσο σκοτεινιάζει
αναδύεται
Στο Σημείο
που κρατάω στή χούφτα μου
κι άμα πάω νά σ' το δείξω
υδρατμόs αγάπης γίνεται
καί εξανεμίζεται
Στο Σημείο που ονομάζω
- Εσύ - Εγώ -
εγγράφω όλους τους φόνους
ποδοπατημένων χορταριών.
Ν' άνθίσει.

01/06/1940 γεννήθηκε η Κατερίνα Γώγου 

Μάτια - Κώστας Μόντης

 Στον κόσμο αυτό τα μάτια είναι,

τίποτ’ άλλο δεν είναι.

Όπου ομορφιά και ζωγραφιά

τα μάτια έχουν τη χάρη,

μάτια τον ήλιο χαίρονται

και μάτια το φεγγάρι,

τα μάτια σκύβουν ντροπαλά

στις άσπρες τις ποδιές

κι αυτά τα μάτια τα τρελλά

σμίγοντας σμίγουν τις καρδιές.