Κι ήμουν στο σκάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
και γω ήμουν το κατάξερο σφοδίλι
Πως μ' έσεισε το ξύπνημα της νιότης,
πως εγέλασαν τα πικρά μου χείλη!
Σαμπώς τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
και γω ήμουν το κατάξερο σφοδίλι
Πως μ' έσεισε το ξύπνημα της νιότης,
πως εγέλασαν τα πικρά μου χείλη!
Σαμπώς τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
3 σχόλια:
Θα σου γράψω πάλι κανένα σπάνιο ποίημα...
Σε συγχαίρω για τις επιλογές σου!
Το ποστ "Φυγή" είναι το αγαπημένο μου. Αυτό που λέει "αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο". Κι ας είναι πεζό, το λατρεύω.
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη...Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου...
Ο άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι δε μπορούσε εύκολα να βρει κάποιον να μιλήσει και να τον καταλάβει. Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και στις μέρες μας...
Δημοσίευση σχολίου