31/8/09

Όλα τα πράγματα μου... - Κ.Καρυωτάκης

Ολα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.


Ολα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.


Ηταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Εχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.


Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.


Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς. 




2 σχόλια:

AlexMil είπε...

Δύσκολο όταν περνάει η ζωή και ακόμη πιο δύσκολο όταν το παρελθόν, εμφανίζεται μέσα από χώρους που κάποτε ζήσαμε

Ωραία επιλογή

καλημέρα

DaisyCrazy είπε...

ναι δεν είναι φοβερό πως τα πράγματα, οι χώροι μας θυμίζουν, μας αγγιζουν κάποιες φορές βαθιά;