Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
3 σχόλια:
το φως οδηγεί σε άλλα κλειστά δωμάτια.
κι εκεί με σώζει νέο φώς..
κι η ζωή φαίνεται να γίνεται ένας κύκλος.
Η χαρά φέρνει λύπη και την λύπη ακολουθεί χαρά....
έτσι είναι η ζωή και τα συναισθήματα όλο σκαμπανεβάσματα.
Πάντως τα λόγια σου μοιάζουν με επάξια συνέχεια του ποιήματος! Μπράβο Γκλόπαλ :)
Πολύ μου αρεσε το δεύτερο μπλοκ σου, πολύ ωραία η ποίηση που επιλέγεις, το ποίημα του καβάφη φέρνει μπροστά μας αδιέξοδα και θυμίζει κάτι από τους βαρβάρους του.
Δημοσίευση σχολίου