Σαλεύουν
ἀόρατα, πανάλαφρα
τῶν δέντρων τὰ κλαδιά.
Τί θέλει ἡ μυρωδιὰ
ποὺ μᾶς χτυπᾶ ἁπαλότατα
μὲ ἀμυγδαλιᾶς ἀνθόκλωνο
τὴν καρδιά...
-Μία νέα περνᾶ ζυγίζοντας
στὰ δάχτυλα
ἕνα κορμί, φτερό.
Κι᾿ ὅπως σιεῖ ρυθμικὰ
μία κατάλευκη ὀμπρέλλα,
εἶναι πουλί.
Ἕνας νέος ἀράθυμος
συλλογιέται γλυκά,
σὰ νὰ πέρασε πλάι του
πεταλούδα μυρόβολη
τὸ φιλί.
-Τρέμει κάτι τὸ ἀδύναμο
κι᾿ ὅλο μένει
σὰν κουτσό... κοντοφτέρουγο...
Λυπημένη
τὴ ματιά μας ρουφᾶ
τὸ ἀνοιξιάτικο ἀπόγευμα
καὶ χλωμαίνει.
Ξαφνικά, κάποιο σκίρτημα
στὴ γαλήνη
καὶ σὰ λυγμὸς παράφορος.
Ἕνα πιάνο ξεσπᾶ
τὸ δικό μας ἐναντίωμα
μὲ κλειστὸ στόμα.
Τί θέλει πάλιν ἡ Ἄνοιξη...
Τί νὰ μᾶς φέρει ἀκόμα...
Ηχώ στο χάος (1929)
4 σχόλια:
Πόσο όλα μοιάζουν ίδια και κουραστικά, όταν αυτό που πραγματικά ποθούμε να κάνουμε το έχει πάρει κάποιος μαζί του...
Καλό μήνα καλή μου...
Γεμάτο ποίηση και τη γλυκειά μελαγχολία που σε ταξιδεύει...
ευτυχώς που υπάρχουν άτομα γύρω μας που μας αγαπούν κι έτσι η απώλεια μετριάζεται.
καλό μήνα και σε σένα!
αυτές οι ευχές σου είναι μαγεία! ευχαριστώ πάρα πολύ! :)
ετούτη η άνοιξη χαρές κερνάει μα εγώ δεν πίνω....
ετούτη η άνοιξη καθόλου δεν μ αγγίζει...
χαρμολυπη μιας στιγμης αχ τι μας κάνει η άνοιξη..
Δημοσίευση σχολίου