Πλησιάζουν "απειλητικά" τα Χριστούγεννα. Ποτέ δε μου άρεσε και πολύ αυτή η γιορτή. Μου φαίρνει πάντα μια μελαγχολία και ανυπομονώ να περάσει, να ρθει ο Φεβρουάριος να πλησιάζουμε προς το Πάσχα.
Η κατάσταση μοιάζει να "ομαλοποιείται" όπως αρέσκονται να λένε οι δημοσιογράφοι, αλλά ποια είναι αλήθεια η ομαλοποίηση; Το να ξεχάσουμε και να εφυσηχαστούμε ξανά; Το να μην μάθουμε από τα τόσα λάθη για άλλη μια φορά; Πρέπει να γίνουν αλλάγες!!! Ο κόμπος δεν έφτασε απλώς στο κτένι αλλά το έχει διαλύσει. Η αγανάκτηση είναι υπερσυσσωρευμένη και αντίδραση με πολλούς και διάφορους τρόπους επιβεβλημένη. Επιτέλους πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή και να πούμε φτάνει πια! Ως εδώ! Φτάνει στην καταπίεση, στις λίγες ή καθόλου επιλογές, στο βόλεμα και τον ωχαδελφισμό! Η κοινωνία είναι σάπια όλοι το παραδέχομαστε αλλά μετά καθόμαστε βολεμένοι στις πολυθρονίτσες μας και κοιτάμε αποβλακωμένοι το κουτί. Οι κοινωνίες που έχουν σάπια θεμέλια πρέπει να διαλυθούν και από τα κομμάτια τους να φτιαχτεί κάτι φρέκσο, καινούργιο, ελπιδοφόρο, διαφορετικό και προπαντών καθαρό. Χωρίς ενοχές, κρυφές συναλλαγές, υπόγειες σκοτεινές συνομωσίες.
Ίσως να ακούονται όλα αυτά ονειροπόλες φαντασιώσεις μα δεν είναι! Μπορούμε να αντιδράσουμε, να εναντιωθούμε στο σάπιο σύστημα που όλα τα μασά και τα φτύνει, που τα κάνει μέρος του και τα αποδυναμώνει, τα εξαντλεί. Μπορούμε να ανισταθούμε, να παλέψουμε. Φτάνει να το θέλουμε, φτάνει να υπάρχει θέληση για αλλάγη. Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ίσως κάποια πράγματα να είναι δύσκολα, αλλά για τα δύσκολα έχει αξία να παλέψεις μέχρι να δεις φως στην άκρη του τούνελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου