Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
4 σχόλια:
Κάθε του στίχος κρύβει τόσα.
Είχε έναν μαγικό τρόπο να περνά την θλίψει του μέσα από στίχους και να την νιώθουμε έντονα.
Η απογοήτευση τους έκδηλη πάντα.
Άλλωστε για να φτάσει κάποιος στην φρικτή πράξη της αυτοκτονίας σίγουρο δεν είχε καμιά ελπίδα για ζωή.
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Τι να σχολιάσεις όταν τα λόγια του τα έχουν πει όλα!!
Διάλεξες ένα πολύ όμορφο αν και μελαγχολικό όπως τα περισσότερα ποίημα του Καρυωτάκη.
Μελαγχολικό είναι αλλά αγαπημένο :)
Mελαγχολικό ...αλλά όμορφο όντως! Καλησπέρα Δωροθέα :-)
Καλημέρα Νέλλη :-)
Δημοσίευση σχολίου