11/7/25

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά - Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,

ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ

ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.


Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε

κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,

θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;

μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».


καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ

οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

4/7/25

Αν είναι να μιλήσει κάποιος ας πει για την αγάπη – Μιχάλης Γκανάς

 

-Αν είναι να μιλήσει κάποιος ας πει για την αγάπη


-Κλείνομαι μες στο σώμα μου τις νύχτες

κυοφορώντας το δικό σου σώμα.


Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.


Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.


-Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.


Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.


Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.


Ούτε θα σ΄ έχω. Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.


Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.


Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.


 

1/7/25

“Hope” is the thing with feathers Emily Dickinson

 “Hope” is the thing with feathers -

That perches in the soul -

And sings the tune without the words -

And never stops - at all -


And sweetest - in the Gale - is heard -

And sore must be the storm -

That could abash the little Bird

That kept so many warm -


I’ve heard it in the chillest land -

And on the strangest Sea -

Yet - never - in Extremity,

It asked a crumb - of me.

27/6/25

Αμνησία - Μιχάλης Γκανάς

 Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.

 

Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.

 

Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

 

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

22/6/25

Γυμνασμα - Άρης Αλεξάνδρου

 Δοκίμαζε, συνέχιζε τα γυμνάσματά σου.

Κοίτα που κʼ η θάλασσα ανακατεύει συνεχώς

ουρανό και φύκια

πασχίζοντας να βρει το σωστό της χρώμα.

19/6/25

Καλοκαίρι - Σοφία Μιμιλιδου

 Το καλοκαίρι, η εξιδανίκευση των πόθων.

Το καλοκαίρι, οι πυρκαγιές των ερώτων,

τ’ αναμμένα κεριά στο μαύρο καμβά του σύμπαντος.

Το καλοκαίρι, τα παραδομένα στον ήλιο σώματα,

ο αλμυρός ιδρώτας,

τα ξυπόλητα όνειρα κρυμμένα πίσω απ’ τα αρχαία ναυάγια.

Το καλοκαίρι, οι διάπλατοι ορίζοντες των φιλοδοξιών,

οι έγχρωμες ελπίδες,

τα μυστικά του χειμώνα ψιθύριζαν άθελά τους τα διψασμένα χείλη.

Το καλοκαίρι, η αριστορόχειρη γραφή ενός ποιήματος στην άμμο –δεν την ξεχώριζες, 

τα κυματέρρυθμα λόγια που άλλαζε πορεία καταπώς ήθελε ο αγέρας 

έτσι ξερός που στέγνωνε εγκαίρως τα δάκρυα πριν κυλήσουν. 

Το καλοκαίρι, τ’ αναποδογυρισμένα ζάρια,

στο λευκό πανί πλήθος μπαλώματα οι υποσχέσεις σου.

Το φετινό καλοκαίρι,

η θάλασσα μας

και τα σύννεφα έπαιρναν ώρες-ώρες σχήματα παράξενα που προέβλεπαν τη μοίρα.


Έχω κρατήσει τόσα χαλίκια από τη θάλασσα, 

τόσα όστρακα σπασμένα

που είσαι εσύ και η απουσία σου

και μαζί η παράλογη επιμονή μου

με άψυχα επιθήματα κι αποκαΐδια 

να σε φτιάχνω

τα καλοκαίρια

που

όλο

λείπεις.



Καλοκαίρι – Σοφία Μιμιλίδου

ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ Εκδόσεις Ιωλκός ~ 2016

13/6/25

Μαζί σου - Άρης Αλεξάνδρου

 Μαζί σου διστάζω να μιλήσω

πιο σιγά κι από ένα δέντρο στο σκοτάδι.

Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή

σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα

τη ζωή μας.

Τα σύννεφα

Τα σύννεφα διαβαίνουν χαμηλά

τόσο που κʼ ένα κάγκελο να ʽτανε σπασμένο

θα μπορούσες να άπλωνες το χέρι και νʼ αγγίξεις

τη διαβατική

θηλύτητά τους.