Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ'αναπνέω το άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησης, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.
4 σχόλια:
Δεν το πιστεύω... Διαβάζοντας το σχόλιό σου στο Α μπε μπα μπλογκ, είπα να έρθω εδώ να γνωρίσω νέα πρόσωπα αλλά, μου ήρθε κατάφατσα μεγάλη δόση μελαγχολίας, πρώτα με τον τίτλο του blog σου και μετά με τη θέαση δυο ανθρώπων της τέχνης του λόγου: Καρυωτάκης και Πολυδούρη. Και, μάλιστα, χωρίς ακόμα να διαβάσω τα ποιήματα που έχεις βάλει. Βλέπεις και μόνο η αναφορά σε αυτά τα δυο πρόσωπα, είνα αρκετή για να μελαγχολήσει κανείς. Μην το πάρεις με την έννοια της κακής κριτικής για τους δυο αυτούς μοιραίους άνθρωπους. Μελλοντικά, θα αναρτήσω το τελευταίο γράμμα της Πολυδούρη με σχετική ανάπτυξη. Όταν έχεις χρόνο, κάνε μια επίσκεψη στο blog μου για να δεις το δικό μου αφιέρωμα για τη γυναίκα. Καλή σου μέρα! http://goodmusipresszita.blogspot.com/
Χρήστο καλημέρα.
Δικαίωμα σου είναι να μη σ'αρέσουν οι συγκεκριμένοι ποιητές. Όσο για τη μελαγχολία είναι μέρος της ζωής όπως και η χαρά.
Έχω κι άλλο μπλογκ με λιγότερη μελαγχολία αφού δε σ'αρέσει :)
Μα, δεν είπα ότι δεν μ' αρέσουν . Λάθος κατάλαβες. Και αν συνέβαινε στο ελάχιστο κάτι τέτοιο, η αγωγή μου δεν θα μου επέπτρεπε να εκφραστώ άπρεπα, και μάλιστα, στην πρώτη επίσκεψη. Απλά, με κυρίεψε η μελαγχολία πρωί πρωί. Θα επισκεφτώ και το άλλο blog σου μήπως έχεις ανοίξει εκεί παράθυρο αισιοδοξίας. Κλείνοντας, χαίρομαι που επικοινωνώ με ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη και μάλιστα, την τέχνη που έχουν υπηρετήσει ο Καρυωτάκης και η Πολυδούρη! Γεια σου Daisy!
Δε θεώρησα ότι φέρθηκες άπρεπα αλλιώς δε θα σου είχα απαντήσει. Αλλά έχεις δίκιο κατάλαβα ότι δεν σου αρέσουν οι συγκεκριμένοι ποιητές πράγμα που απ'ότι λες δεν ισχύει.
Να επισκεφτείς αν θες το άλλο μπλογκ. Παράθυρο αισιοδοξίας, πολύ όμορφη φράση :)
Δεν ξέρω αν είναι φουλ στην αισιοδοξία αλλά προσπαθεί!
Γεια και χαρά Χρηστο!
Δημοσίευση σχολίου