ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.
--------------------------------------------------------------------
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
πηγή:www.kavafis.gr
υγ. ευχαριστώ τη φίλη Σίλια που μου θύμισε αυτό το καταπληκτικό ποίημα που ήταν μεγάλη παράλειψη μου που δεν το είχα αναρτήσει ως τώρα εδώ
3 σχόλια:
ίσως από τα ωραιότερα που γράφτηκαν ποτέ. Καλή σου μέρα.
με διαφορά το ωραιότερο όλων των εποχών για μένα, που να το ακούσεις με απαγγελία χορν, θα ανατριχιάσεις...
ste
θα συμφωνήσω με τους παραπάνω!
Πολύ καλή η επιλογή σου =)
Δημοσίευση σχολίου