Αν μ'αγαπούσες
θα χάραζε μεσάνυχτα θα γύριζαν τα χελιδόνια
και θ' άνθιζαν τα δέντρα μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα
θα ζούσαμε για πάντα στα εφηβικά μας χρόνια.
Αν μ'αγαπούσες
θα πίστευα στα θαύματα
θα σού 'γραφα εκατό ποιήματα το μαγικό υμνώντας ποίημα
που είσαι εσύ στο κάθε τι
αν μ' αγαπούσες θα 'σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού.
Σαν τον πυράκανθο να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο ν' απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο.
Σαν τον πυράκανθο ν' ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς.
Δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου