... - Κατερίνα Γώγου

...
ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ!
..................................................................................
ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Τι έγινε και φύγανε οι κάτοικοι της βιαστικά
και αφήσανε τις πόρτες ανοιχτές
τα φώτα αναμμένα...
Τυφλά μεγάλα πουλιά συγκρούονται
μ' ανοιγμένα φτερά
βαθιά τρομαγμένα
Η θάλασσα μπαίνει στην πόλη
μεθοδικά βουλιάζει τη στεριά
ένα καράβι με όρνια λεπρά
πλέει απ'τις πόρτες
ξανοίγεται αργά... αργά..
ΑΡΓΑ
Τα παιδικά μου χρόνια
άκαμπτα παιδιά ξυλιασμένα
τα ξεθάβει ένας κίτρινος σκύλος
συνέχεια τα γυρνάει σε μένα

... ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ
τα χέρια μου σταυρώνουνε μόνα τους
σαν πεθαμΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;
.................................................................................
κανένας;
κανένας;

Έναν άσπρο με άμμο δρόμο κοιτάω εμπρός.
Πάλι η ομίχλινη βάρκα με τον πέτρινο φοίνικα
και το μαρμάρινο βαρκάρη

Ένα παιδί δεν έχει αυτός ο τόπος
ΒΖΖΖΖΟΥΝΒΒΒΖΖΖΟΥΝΝΝ
1 παιδί;
έλα να παίξουμε αυτοκινήτο έλα παιδί!...
1 πουλί; τσιουτσιουτσιουτσί έλα
έλα πουλί...

Ποια ανθρώπινη ανάμνηση με κρατάει εδώ;

Γιώργο;...

ΜΥΡΤΩ;...

Ποιου τρόμου το αδικαίωτο τεκμήριο με κρατάει ΕΔΩ;

Φίλοι μου; Αδέλφια μου; Σύντροφοι;

Γιώργο...

Μυρτώ...

Ποιανού πλανήτη το τέλος το αισχρό

μ' άφησαν σαν σκιάχτρο να τρομάζω εδώ...

Για δεν περνάω απέναντι
που ο άνεμος λογχίζει τις φωτιές

ΑΠΟΝΤΕΣ

σελ.38, 39