Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: «Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο• μπορώ (και η ευχαρίστηση σου θα’ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου δώσω μια όρεξη παρόμοια μεγάλη». Και η δεύτερη: «Έλα! ώ έλα στο ταξίδι τών ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!». Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δέν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί κι όμως τό τρομάζει. Σου απάντησα: «Ναι! γλυκιά φωνή!».
Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες τής απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο τής αβύσσου, βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό τής οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μού δαγκάνουν τα πόδια. Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μιά γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με μάτια στο ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά η Φωνή μέ παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρά σου• οι συνετοί δέν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!».
CHARLES BAUDELAIRE
*Πεζή μετάφραση του ποιήματος "La voix" (1861)
**Νηπενθή - συλλογή ποιημάτων 1921
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου