Σε παλιό συμφοιτητή - Κ. Καρυωτάκης

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου τής Αθήνας,
που όμοια και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε τής πείνας.

Δέ θά' ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
τόν έδωκε το γιόρτασμα τής νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ'όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μού πουν δέν ξέρουνε τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θά 'χουν τής Ειρήνης.

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θά 'ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιώ και θα μεθύσω.

Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο ου ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θά 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θά 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.