ξυπόλυτη
με τα πέλματα γεμάτα λάσπες, πύον και καρφιών
πληγές
προχωρούσα χωρίς να προχωρούσα....
Ένας διάδρομος άνοιξε εμπρός
είχα κουραστεί από την επανάληψη
και προχωρούσα ίσια μέσα.
Μια πόρτα
με τρυφερά ξεβαμμένα, βαθιά κάποτε, χρώματα
στάθηκε μπροστά μου.
Ήτα ψηλή
δεν ξέρω γιατί έσκυψα
άνοιξε μόνη της
και στις μύτες
προχώρησα μέσα.
Σε δωμάτια αυλές.
Με λένε Οδύσσεια
εκδ. Καστανιώτη
2001
1 σχόλιο:
Χάος εδώ ,χάος κι εκεί,χάος ΠΑΝΤΟΥ !
Τελικώς η δημοκρατία,
βόσκει αλλού !
Δημοσίευση σχολίου