Ένα δέντρο. Σημάδι ζωής. Της μη αυτοκτονίας.
Της αναβληθείσας ίσως.
Έπιασα να τρέχω.
Η συνενοχή των θλιμμένων, η τελευταία παρηγοριά.
Στην πύλη οι φύλακες μου χαμογέλασαν.
Το'χαν ξανακάνει πολλές φορές αυτό.
Ήτανε σίγουροι πως θα γυρίσω.
Πέρασα απέναντι.
Στη λεωφόρο άδεια ταξί.
Δεν σταματούσαν κι ήταν αδύνατο
να μπω σε λεωφορείο.
Λίγο πριν στο άσυλο είχε κάποια λογική κίνηση.
Ένας χαφιές, δύο γίγαντες νοσοκόμοι.
Ένα χρόνο και μισό έμαθα.
Ρώτησα κοιτάζοντας (μακρυά) "Έξω ποιος πέθανε;"...
Κάποιος.
Είναι εκεί το αυτοκίνητο
και κλειστό το φέρετρο, μέσα.
Ήξερα προς κρεμμάστηκε.
Δεν είχα συναίσθημα. Κι αυτός γνωστό κανένα.
Καλύτερα. Και γι'αυτόν και για μένα.
Στην τσέπη είχα γερό χαρτί.
Προσωρινό εξιτήριο δημόσιου ψυχιατρείου.
Θα μπορούσα, αν τα 'βρισκα σκούρα, να γύριζα.
Ήμουν καλυμμένη. Μέσα στη ζέστη.
Ένιωθα σιγουριιά.
Με λένε Οδύσσεια
Εκδ. Καστανιώτη
2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου