Στην τσέπη του παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδια φιστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες του κρύου
νύχτες απ’ την
κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πια που
μπαίνει το καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντός μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ’ αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
Γιάννης Βαρβέρης - από τη συλλογή Αναπήρων πολέμου (Κέδρος 1982)
2 σχόλια:
Καλησπέρα Νταίζη! Παρατήρησα κάτι αναφορικά με τα κείμενα, τα ποιήματα, τη λογοτεχνία, τον προφορικό λόγο... Περνάμε κάποια μηνύματα, στοχεύουμε σε έναν άνθρωπο και αν η απέναντι πλευρά που έχει την ίδια... βάση με τη δική μας - ή και καλύτερη - το επισημάνει, φταίει η προσωποποίηση, φταίνε τα νοήματα και ο Έκο, είναι τρελοί... Όλα αυτά όμως έχουν στον αντίποδα και ένα ενδιαφέρον. Ως προς την προσωποποίηση μιλάω: Πως θα ζήσουμε; Το παράδειγμα από το γραπτό σου που συνδέεται με τα προηγούμενα είναι χαρακτηριστικό:
"Κόπηκα και ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες..."
Ήταν ο Αριστοτέλης αυτός που είπε πως το να επικρατήσεις στις επιθυμίες σου και να τις νικήσεις είναι πιο γενναίο ακόμα και από το να υποτάξεις έναν εχθρό.
"We have met the enemy and he is us!"
Πάντοτε ήθελα να έχω συνμπλογκερ παρέα στα διαδικτυακά μου ταξίδια...! Έτσι λοιπόν αποφάσισα προς το παρόν να σε στρουμφίσω!
Καλό βράδυ αγαπητή... Βαμμένα κόκκινα μαλλιά καληνύχτα!
Σόρυ στην αρχή, τον γραπτό λόγο ήθελα να πω
Δημοσίευση σχολίου