Κυττάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυο ωραία γκρίζα μάτια
που είδα· θάναι είκοσι χρόνια πρίν ....
......................................................................
Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.
Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.
Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.
_________________________________________________________________
2 σχόλια:
Ομορφο να θυμάσαι την αγάπη σου χρόνια μετά όταν τη γνώρισες, αλλα
δεν συμφωνω με τον Καβάφη (σκασίλα μας θα μου πεις) γιατί η αγάπη είναι παντοτινή, άσχετα αν οι ρυτίδες την έχουν καλύψει.
Από την άλλη και γω στη θέση του θα προτιμούσα τα νεανικά της μάτια να θυμαμαι.
καλημέρα
Alex συνήθως τις πρώτες αγάπες οι αναμνήσεις τις κρατούν μέσα σου ζωντανές. Αναπολώντας και νοσταλγόντας τις γίνονται παντοτινές. Αυτές κρατάμε μέσα μας χωρίς ρυτίδες.
Τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά όμως, τους αγαπάμε με τις ρυτίδες, τα όποια προβλήματα και με ότι κι να κουβαλούν μαζί τους, γιατί η αγάπη είναι βαθύ και ουσιαστικό συναίσθημα, δε παραμένει στην επιφάνεια.
Δημοσίευση σχολίου