Ένα δέντρο. Σημάδι της ζωής. Της μη αυτοκτονίας.
Της αναβλειθήσας ίσως.
Έπιασα να τρέχω.
Η συνενοχή των θλιμμένων, η τελευταία παρηγοριά.
Στη πύλη οι φύλακες μου χαμογέλασαν.
Το 'χαν ξανακάνει πολλές φορές αυτο.
Ήτανε σίγουροι πως θα γυρίσω.
Πέρασα απέναντι.
Στη λεωφόρο άδεια ταξί.
Δε σταματούσαν κι ήταν αδύνατο
να μπω σε λεωφορείο.
Λίγο πριν στο άσυλο είχε κάποια λογική κίνηση.
Ένας χαφιές, δύο γίγαντες νοσοκόμοι.
Ένα χρόνο και μισό έμαθα.
Ρώτησα κοιτάζοντας (μακριά) "Έξω ποιος πέθανε;"...
Κάποιος.
Είναι εκεί το αυτοκίνητο
και κλειστό το φέρετρο, μέσα.
Ήξερα πως κρεμάστηκε.
Δεν είχα συναίσθημα. Κι αυτός γνωστό κανένα.
Καλύτερα. Και γι'αυτον και για μένα.
Στην τσέπη είχα ένα γερό χαρτί.
Προσωρινό εξιτήριο δημόσιου ψυχιατρείου.
Θα μπορούσα αν τα 'βρισκα σκούρα, να γύριζα.
Ήμουνα καλυμμένη. Μέσα στη ζέστη.
Ένιωθα σιγουριά.
Με λένε Οδύσσεια,
σελ. 25-26
Εκδ. Καστανιώτη
2 σχόλια:
Σε τετοιους στίχους η αταξία γίνεται Εντροπία ΣΥναισθηματικής Ταραχής....
Υπέροχη Εμπειρία και η Κατερίνα μοναδική στην πάλη με τονκαθρεφτη της Ψυχής της..
Καλημέρα και καλώς σε βρήκα...
Καλημέρα και καλως όρισες :)
Όμορφο αυτό που είπες για την Κατερίνα. "πάλη με τον καθρέφτης της Ψυχής της.."
Δημοσίευση σχολίου