Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.
Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: «Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο• μπορώ (και η ευχαρίστηση σου θα 'ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου δώσω μιαν όρεξη παρόμοια μεγάλη». Και η δεύτερη: «Ελα! ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!».Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί κι όμως τρομάζει. Σου απάντησα: «Ναι! γλυκιά φωνή!».
Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρά σου• οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!»
CHARLES BAUDELAIRE
Μετάφραση Κωνσταντίνος Καρυωτάκης
3 σχόλια:
Τον Μποντλέρ τον έμαθα μέσω του Καρυωτάκη. Ο Καρυωτάκης πάλι, είναι ο ποιητής απ' τον οποίο ξεκίνησα. Κι ίσως δεν έφυγα ποτέ...
Φίλε Diatton τον Καρυωτάκη τον πρωτοσυνάντησα στο σχολείο και από τότε είναι ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές.
Φυσικά εκεί δεν μας μίλησαν για πολλά πράγματα.. για τη ζωή του, τι τον οδήγησε στην αυτοκτονία.. Δεν ήθελαν να ξέρουμε για να μπούμε κι εμείς στο σύστημα, στο λούκι.. να μην φυλακτούμε.. να μην μάθουμε από το παράδειγμα του.
Ακριβώς αγαπητή μου φίλη...
Την καλημέρα μου...
Δημοσίευση σχολίου