Όταν κατεβούμε τη σκάλα... - Κ.Καρυωτάκης

Οταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,

αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,

μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.

Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;

Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,

με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,

ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθη κανείς την πλάκα μας να χτυπήση,

θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.

Αν πάρη ένα τριαντάφυλλο ή αφίση χάμου,

το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,

τις βίλλες του Posillipo θα ιδούμε,

Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου

όπου θα παίζουν crieket οι οπαδοί σου.--